تست عنوان مقاله

به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، در آخرین روزهای بهمن‌ماه ۱۳۹۸ بود که علاوه بر داغ شدن بحث انتخابات در ایران، یک موضوع دیگر نیز به ولوله‌ای در میان مردم تبدیل شد؛ مهمان ناخوانده‌ای به نام کرونا.

کسی از ابعاد واقعی این مهمان ناخوانده خبری نداشت و تصورات بر این بود که این ویروس به‌مانند بسیاری از ویروس‌هایی که تا آن زمان در برخی کشورهای عموما آسیایی پدیدار شده و بعد از مدتی نیز رخت بربسته‌اند، است. به همین دلیل، امورات، بدون هیچ ملاحظه‌ای در آن روزهای سرد، رو به جلو می‌رفت.

سینمای ایران در سال ۹۸، روزهای خوبی را پشت سر گذاشته بود و خود را آماده می‌کرد تا در هفته نخست اسفندماه، رکورد گیشه ۳۰۰ میلیاردی را جشن بگیرد. اتفاقی که احتمالا تا پایان اسفند آن سال به ۳۵۰ میلیارد تومان می‌رسید و یک دلگرمی و سیگنال بسیار خوب بود برای ورود به سال ۹۹. سالی که گیشه ۵۰۰ تا ۶۰۰ میلیارد تومانی آن، دور از انتظار نبود و این یعنی نزدیک شدن سینمای ایران به فرآیند صنعتی‌شدن؛ رویایی که سینمای ایران دهه‌ها به دنبال آن بود.

رویایی که رنگ باخت

اما تمام این آرزوها با مشاهده نخستین نمونه‌های بیماران مبتلا به کرونا، رنگ باخت. در سوم اسفندماه ۱۳۹۸ و درست چند روز پس از تعیین فیلم‌های اکران نوروز ۹۹ بود که وزارت ارشاد طی بیانیه‌ای، از تعطیلی تمامی سینماها و برنامه‌های فرهنگی و هنری در سراسر کشور خبر داد.

خیلی‌ها در آن زمان گمان می‌بردند که این تعطیلات، به‌صورت هفتگی و نهایتا تا پایان سال است. البته که در آن زمان، شاید خواست برخی سینماداران نیز در این تعطیلی بود. چرا که سینماها از ماراتن نفس‌گیر جشنواره فجر عبور کرده بودند و فیلم چندانی برای گیشه نداشتند. بنابراین با توجه به افزایش قیمت ابزارهای مصرفی سینما، ترجیح می‌دادند که سینما تا زمان اکران نوروزی، تعطیل بماند.

اما این تعطیلات هفتگی، تا اواسط تیرماه به طول انجامید. تعطیلات ۴ ماهه‌ای که خسران‌های بسیار را به سینمادارها وارد کرد. آنها دیگر متوجه شده بودند که کرونا، ویروسی است که به این راحتی‌ها، خیال رفتن ندارد. با همین قطعیت، بسیاری از سینمادارها، پرسنل خود را اخراج کردند و با ضرر کمتری، سینماهای خود را بسته نگه‌داشتند.

اما این، تمام ماجرا نبود. تقریبا تمامی سینمادارها، بابت نمایش فیلم‌های آخر خود، مبالغ خرد و کلانی را به پخش‌کننده‌ها بدهکار بودند. مبالغی که تمام آن را در همان هفته‌های نخست ورود کرونا، صرف هزینه پرسنل، شارژ و دیگر هزینه‌های جاری سینما کرده بودند و عملا دیگر پولی برای معاش نداشتند.